Fotografia cyfrowa

Matryca CMOS

1.Matryca światłoczuła- to układ wielu elementów światłoczułych przetwarzających padający przez obiektyw obraz na sygnał elektryczny, stosowany w aparatach cyfrowych. Jest to płytka krzemowa, zawierająca elementy światłoczułe (w każdym elemencie światłoczułym znajduje się fotodioda odpowiedzialna za mierzenie natężenia światła), pokryte filtrem CFA (ang. Color Filter Array) w celu rejestracji kolorów. Ponadto matryca światłoczuła pokrywana jest specjalnym zestawem filtrów odcinających fale światła podczerwonego. Wyróżniamy dwa rodzaje matryc światłoczułych:

Matryca CCD

-CCD - (ang. Charge Coupled Device) – układ wielu elementów światłoczułych, z których każdy rejestruje, a następnie pozwala odczytać sygnał elektryczny proporcjonalny do ilości padającego na niego światła.
-CMOS - (ang. Complementary Metal Oxide Semiconductor) układ wielu elementów światłoczułych wykonany w technologii CMOS.
2. Typy aparatów: 
-Lustrzanki-  wyposażone w lustro i matówkę (przezroczysty materiał służący do ustawienia i kontroli ostrości oraz kadrowania . Zadaniem zespołu lustra i matówki jest dokładna prezentacja bieżącego kadru. Rozwiązanie takie ma znaczenie przy precyzyjnym nastawianiu odległości fotografowania, ocenianiu głębi ostrości, ocenie aberracji optycznych, jak również przy prawidłowym kadrowaniu obiektów nieodległych. Sprzyja również kompozycji kadru, ocenie proporcji oświetlenia itp.

Lustrzanka Sony Alfa 700

Lustrzanka jednoobiektywowa- Jest to konstrukcja nieco młodsza, a obecnie dominująca wśród aparatów średniej i najwyższej klasy. Występuje w niej tylko jeden obiektyw, który służy zarówno do obserwacji kadru, jak i naświetleń. Lustro w tego typu aparatach unosi się na czas potrzebny do zrobienia zdjęcia odsłaniając migawkę, przestając jednak tym samym prezentować kadr osobie fotografującej. Olbrzymią zaletą tego rozwiązania jest przedstawianie osobie obsługującej lustrzankę kadru w dokładnie takiej postaci, w jakiej będzie naświetlony. Szczególną zaletą jest tu całkowity brak paralaksy. Rozwiązanie takie umożliwia również wygodne stosowanie pełnej gamy obiektywów wymiennych, konwerterów i różnego rodzaju nasadek na obiektywy.

Lustrzanka dwuobiektywowa

Lustrzanka dwuobiektywowa- Starszą konstrukcją jest lustrzanka dwuobiektywowa, w której każdy z obiektywów służy tylko jednemu celowi – albo prezentacji kadru, albo naświetlaniu materiału światłoczułego. Aparaty te charakteryzowały się zwiększonymi wymiarami w stosunku do aparatów jednoobiektywowych na ten sam rodzaj filmu. Dzisiaj nie są już stosowane. Ich zaletą w porównaniu z wcześniejszymi rozwiązaniami było przedstawianie kadru na wygodnej i dużej matówce ze wszystkimi tego pozytywnymi skutkami. Wadą był jednak nadal efekt paralaksy pomiędzy kadrem obserwowanym i naświetlanym. Natomiast zaletą w porównaniu do późniejszych lustrzanek jednoobiektywowych była możliwość obserwacji kadru w momencie robienia zdjęcia, co ma znaczenie przy długich czasach naświetlania.

Aparat kompaktowy

-Aparaty kompaktowe-  typ popularnego aparatu fotograficznego o niewielkich rozmiarach, zwartej budowie i uproszczonej obsłudze. Jest on najczęściej wyposażony w niewymienny obiektyw stałoogniskowy lub zmiennoogniskowy. W kompaktach klasycznych celownik umieszczony był nad obiektywem, co powodowało występowanie zjawiska paralaksy. Segment kompaktów z czasem wypełniły kompakty cyfrowe, pozbawione wizjera, wyposażone w duży, czytelny ekran LCD, na który przekazywany jest obraz wprost z obiektywu, i zapisujące zdjęcia na kartach pamięci. Współcześnie aparaty kompaktowe są stopniowo wypierane z rynku zarówno przez konstrukcje prostsze, jak i bardziej rozwinięte. Większość użytkowników do codziennego fotografowania korzysta ze smartfonów, ze względu na ich uniwersalność i powszechność oraz rosnące możliwości fotograficzne. Bardziej zaawansowani użytkownicy z kolei coraz częściej rezygnują z kompaktów na rzecz tańszych modeli cyfrowych lustrzanek
oraz bezlusterkowców.

Budowa komputera

 Komputer jest urządzeniem, na które składają się następujące części:

• procesor
• płyta główna
• Napęd Optyczny CD-ROM
• stacja dyskietek
• pamięć RAM
• twardy dysk
• karta graficzna
• karta sieciowa
• nagrywarka (CD, DVD)
• zasilacz

1. Procesor- najważniejszy element komputera stanowi jego procesor, a więc układ scalony sterujący przetwarzaniem i przepływaniem informacji w systemie komputerowym. Procesor stanowiący serce komputera, znajduje się w specjalnym gnieździe na płycie głównej

2. Płyta główna- płyta główna stanowi podstawę komputera, gdyż to właśnie do niej są podłączane lub montowane w określonych gniazdach wszelkie istotne części składowe komputera. Umożliwia on poszczególnym elementom komputera wzajemnie się komunikować i współpracować, a jej jakość odpowiada za stabilność systemu oraz możliwość rozbudowy komputera. Na płycie głównej komputera mieszczą się złącza procesora, pamięci operacyjnej i kart rozszerzających.

3.Napęd optyczny stanowi urządzenie, odczytujące dzięki wiązce lasera dane z nośnikó

4.Pamięć RAM- pamięć RAM stanowi pamięć roboczą komputera, na której przechowuje się dane niezbędne dla pracy komputera. Jednak zawartość tej pamięci jest ulotna - znika w momencie odłączenia komputera od zasilania. Odrębną pamięć RAM posiada karta graficzna. 

5.Dysk twardy- Twardy dysk przeznaczony jest do przechowywania danych, jednak w odróżnieniu od pamięci RAM, jego zawartość pozostaje niezmieniona mimo wyłączenia komputera. Pojemność dysku twardego podawana jest w gigabajtach (GB). 

6. Zasilacz- jego zadaniem  jest dostosowywanie prądu płynącego w sieci elektrycznej do komputera.

 

 

 

 

Fotografia analogowa

1. Fotografia analogowa- polega na nanoszeniu obrazu na chemiczne materiały światłoczułe, takie jak papiery, filmy, błony czy płyty. Ten typ fotografii opiera się głównie na korzystaniu ze światłoczułych właściwości halogenków srebra (fotografia srebrowa), czasem wykorzystuje się także światłoczułe właściwości chromianów lub też inne związki światłoczułe jak np. guma, pigment, bromolej.

Fotografia tradycyjna dzieli się na fotografię:
-Monochromatyczną – polegającą na utrwalaniu obrazu za pomocą jednego koloru substancji barwiącej (np. fotografia nieprzetworzona: czarno-biała lub barwiona – sepia).
-Barwną – opierająca się na rejestracji obrazów wraz z ich kolorem.
polega na procesie reprodukcji obrazu przy pomocy urządzeń elektronicznych analogowych, jak np. fotopowielacza. W wyniku działania światła na analogowy element światłoczuły powstaje sygnał analogowy, a nie zaś fotochemiczny jak na np. błonie filmowej.
2. Budowa aparatu.
 Aparat analogowy to rodzaj aparatu fotograficznego, który rejestruje obraz za pomocą nośników analogowych, takich jak Np. błona pokryta światłoczułą emulsją. Obecnie wypierany przez aparaty cyfrowe, rejestrujące zdjęcia w postaci ciągu zer i jedynek. 
Aparaty analogowe charakteryzują się tym, że obraz rejestrują w postaci innej niż zerojedynkowy zapis cyfrowy. Najczęściej oznacza to użycie, jako medium rejestrującego srebrowej błony fotograficznej, którą jeszcze nie tak dawno można było kupić praktycznie na każdym rogu w kioskach i sklepach, możliwe jednak są również inne formy zapisu analogowego.
U początków fotografii zdjęcia wykonywano na metalowych płytach pokrytych substancją światłoczułą. Z czasem wyparły je płyty szklane, których zaletą była możliwość wykonywania wielu odbitek z jednej naświetlonej płyty. Pierwsze płyty szklane, wynalezione w 1848 roku przez G. Le Graya i F.S. Archera, wykonywane były w tzw. mokrej technice. Płytę tego rodzaju należało przygotować na krótko przed założeniem do aparatu. W 1871 roku Richard Lee Maddox opracował technikę suchych płyt światłoczułych, które były o wiele praktyczniejsze w użyciu i przetrwały niemalże do czasów współczesnych w niektórych zastosowaniach specjalnych.

3. Aberracja sferyczna i chromatyczna.

Aberracja sferyczna

Aberracja chromatyczna

Aberracja chromatyczna, chromatyzm – cecha soczewki lub układu optycznego wynikająca z różnych odległości ogniskowania (ze względu na różną wartość współczynnika załamania) dla poszczególnych barw widmowych światła (różnych długości fali światła). W rezultacie występuje rozszczepienie światła, które widoczne jest na granicach kontrastowych obszarów pod postacią kolorowej obwódki.
Aberracja sferyczna – cecha soczewki, układu optycznego lub zwierciadła sferycznego polegająca na odmiennych długościach ogniskowania promieni świetlnych ze względu na ich położenie pomiędzy środkiem a brzegiem urządzenia optycznego – im bardziej punkt przejścia światła zbliża się ku brzegowi urządzenia (czyli oddala od jego osi optycznej), tym bardziej załamują się promienie świetlne.
4. Materiały światłoczułe.
-błona fotograficzna
-klisza
-papier fotograficzny
-taśma filmowa
-matryca światłoczuła – cyfrowy sensor wykorzystywany w fotografii cyfrowej.

5. Negatyw, pozytyw.  
Negatyw – odwrotność pozytywu, czyli oryginału. W fotografii monochromatycznej jest przeciwieństwem jasności tonów z uwzględnieniem pełnej skali dynamiki nośnika (np. dla jasnego obrazu negatyw będzie ciemny, a nie tylko „odwrócony”). W fotografii kolorowej jest tym samym, co w monochromatycznej, lecz dodatkowo barwy są zamienione na barwy dopełniające.
Pozytyw- w fotografii, pozytyw jest obrazem fotograficznym odwzorowującym prawidłowo (zgodnie z rzeczywistością) obraz istniejący w naturze, a mówiąc dokładniej: odzwierciedla wprost proporcjonalnie różnice pomiędzy jasnością i barwą poszczególnych miejsc w fotografowanym obrazie. Fotograficzne materiały pozytywowe dzieli się na:
-pod względem podłoża:
   *przezroczyste (diapozytywy),
   *nieprzezroczyste (odbitki, najczęściej na podłożu papierowym lub plastikowym),
-pod względem kolorystyki:
   *czaro-białe,
   *kolorowe.

 A-kolorowy pozytyw.
 B- jego negatyw.
 C-pozytyw monochromatyczny.
 D-jego negatyw.

Camera obscura

1. Camera obscura- to z łaciny "ciemna komnata". prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Pierwowzór aparatu fotograficznego. Camera obscura jest również zwana ciemnią optyczną lub kamerą otworkową.
2. Historia-  Obserwacje prowadzone z użyciem tego prostego instrumentu optycznego były prowadzone przez starożytnych Chińczyków, Greków i Arabów. Jednak pierwszy znany nam naukowy opis ciemni optycznej znajduje się w rękopisach (pochodzących najprawdopodobniej z 1020 roku) arabskiego matematyka Alhazena (Hasana) z Basry. Najsłynniejszą pracą z około stu, jakie po nim pozostały, był traktat o optyce Kitab-al-Manadhirn. Księga wydana po łacinie w Średniowieczu wywarła wielki wpływ na naukę, szczególnie na prace Rogera Bacona i Johannesa Keplera.
Ciemnia optyczna służyła astronomom do obserwacji rocznych torów, po jakich porusza się słońce, plam słonecznych i księżyca. Służyła też jako pomoc przy wykonywaniu rysunków. Była wykorzystywana przez artystów malarzy, między innymi Leonardo da Vinci i Bernardo Bellotto, jako narzędzie pomocne przy określaniu np. perspektywy.
Przez analogię z powstawaniem obrazu w kamerze otworkowej Roger Bacon wyjaśnił sposób powstawania obrazu w oku.

3. Budowa i działanie- urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór (średnicy 0,3–1 milimetra zależnie od wielkości kamery) spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka) lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony (lub powiększony) obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie.
Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię ostrości oraz zupełny brak dystorsji (czyli wady optycznej polegającej na różnym powiększeniu), a wykonany na materiale barwnym – pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu camera obscura bywa do dzisiaj wykorzystywana w fotografii artystycznej.